«شاپور اول»، پسر بنیان‌گذار سلسله ساسانی اردشیر بابکان است که بعد از پدر به پادشاهی رسید. کتیبه‌ها او را مردی با ظاهر زیبا و نجیب وصف می‌کنند، او تربیتی عالی داشت و به تمام ادیان آزادی کامل داد. شاپور اول یکی از بزرگ‌ترین شاهان ساسانی به‌شمار می‌رود. او بیشاپور کازرون را به عنوان پایتخت خود انتخاب کرد. بزرگ‌ترین تندیس کشف شده در ایران متعلق به شاپور است که در غار شاپور در نزدیکی شهر باستانی بیشاپور پیدا شده است. پادشاه در این تندیس از رو‌به‌رو شکوه شاهنشاهی و از پشت سر، هیبت و شکوه جنگاوری دارد. سر تندیس کاملا سالم ولی دو دست آن شکسته‌اند و پاها نیز بازسازی شده‌اند. این تندیس بسیار بزرگ در حال حاضر در قسمت جلوی غار شاپور نصب شده است. کارگاه «تندیس و پیکره‌سازی شهریار» با الهام از این پیکره ساسانی، تندیس مقابل را ساخته است. ارتفاع تندیس شاپور اول در حدود 37 سانتی‌متر، وزن آن کمتر از یک کیلوگرم و جنس آن از فایبرگلاس است. سازنده در این تندیس قسمت‌های دیگر بدن شاپور را نیز که در پیکره اصلی تخریب شده اند، بازسازی کرده است. مجسمه‌ها می‌توانند از هر جنسی باشند، می‌توانند در هر اندازه و شکلی باشند، پیچیده یا ساده باشند. اما به طور قطع هر کدام پیامی برایمان دارند. می‎توانند قهرمان‌های اساطیری باشند که در داستان‌ها اسمشان را شنیده‌ایم، یا می‌توانند شکل‌های ساده هندسی باشند. می‌توانند پیکره شاعر محبوبی بر سر میدان شلوغ شهر باشند، یا حتی پرنده‌ سفالی روی طاقچه. مجسمه‌ها مثل سفر می‌مانند. سفری از زندگی روزمره به سوی احساس و اندیشه، به سوی زیبایی و از همه مهم‌تر به سوی گفتگوی تمدن‌ها، فرهنگ‌ها و اندیشه‌های مختلف و متفاوت با یکدیگر. مجسمه‌ها می‌توانند بیانگر یک اندیشه، فرهنگ یا تمدن باشد. فرهنگ و اندیشه‌ای که گاهی اوقات از قرن‌های گذشته با انسان سخن می‌گوید.