ساخت تندیس‌ها و پیکره‌های حیوانات و اسطوره‌ها در ایران باستان، همانند هر جای دیگر جهان آن دوران رواج داشته است. ایرانیان باستان این پیکره‌ها را با موادی چون سنگ، گل پخته، استخوان، چوب، فلز و … می‌ساختند. با توجه به آثار کشف شده در جای جای ایران پیوند میان هنر و زندگی به خوبی آشکار بوده است. اکثر این پیکره‌ها از درون گور‌ها پیدا شده‌اند و احتمالا جنبه آیینی داشته‌اند. مردمان آن دوران بدون شک نوعی اعتقاد به جهان پس از مرگ داشته‌اند و بر این باور بوده‌اند که با ساختن این‌گونه پیکره‌ها حاصلخیزی و ثروت‌شان رو به فزونی می‌رود. ارتفاع مجسمه مرد نوازنده نزدیک به 16 سانتی‌متر، وزن آن بیش از 650 گرم و جنس آن از فایبرگلاس است. این مجسمه که در کارگاه «تندیس و پیکره‌سازی شهریار» ساخته شده، یک نوازنده را در حالتی که سازی در دست دارد و می‌نوازد، نشان می‌دهد. مجسمه‌ها می‌توانند از هر جنسی باشند، می‌توانند در هر اندازه و شکلی باشند، پیچیده یا ساده باشند. اما به طور قطع هر کدام پیامی برایمان دارند. می‎توانند قهرمان‌های اساطیری باشند که در داستان‌ها اسمشان را شنیده‌ایم، یا می‌توانند شکل‌های ساده هندسی باشند. می‌توانند پیکره شاعر محبوبی بر سر میدان شلوغ شهر باشند، یا حتی پرنده‌ سفالی روی طاقچه. مجسمه‌ها مثل سفر می‌مانند. سفری از زندگی روزمره به سوی احساس و اندیشه، به سوی زیبایی و از همه مهم‌تر به سوی گفتگوی تمدن‌ها، فرهنگ‌ها و اندیشه‌های مختلف و متفاوت با یکدیگر. مجسمه‌ها می‌توانند بیانگر یک اندیشه، فرهنگ یا تمدن باشد. فرهنگ و اندیشه‌ای که گاهی اوقات از قرن‌های گذشته با انسان سخن می‌گوید.