ریتون‌، نام باستانی ساغر یا جام است که ایرانیان آن‌ها را با شکلی خاص و مهارتی تمام می‌ساختند. این جام‌ها معمولا به شکل ظروفی ساخته می‌شدند که انتهای‌شان به شکل سر حیواناتی مانند شیر،‍‍ ببر، گوزن، آهو، اسب، گاونر، بز وحشی و… با اندازه‌های متفاوت بوده است. ایرانیان در عهد کهن ریتون‌ها را به شکل کله جانوران قوی‌بنیه می‌ساختند و براین باور بودند با نوشیدن از این جام‌ها زور و قوه جانور به آن‌ها منتقل می‌شود. ارتفاع این تندیس در حدود 25 سانتی‌متر، وزن آن بیش از 4500 گرم و جنس آن از پلی استر است. این تندیس در کارگاه «تندیس و پیکره‌سازی شهریار» ساخته شده است. این تندیس با الهام از ریتون عقاب به جا مانده از دوره هخامنشی ساخته شده است. مجسمه‌ها می توانند از هر جنسی باشند، می‌توانند در هر اندازه و شکلی باشند، پیچیده یا ساده باشند. اما به طور قطع هر کدام پیامی برایمان دارند. می‎توانند قهرمان‌های اساطیری باشند که در داستان‌ها اسمشان را شنیده‌ایم، یا می‌توانند شکل‌های ساده هندسی باشند. می‌توانند پیکره شاعر محبوبی بر سر میدان شلوغ شهر باشند، یا حتی پرنده‌ سفالی روی طاقچه. مجسمه‌ها مثل سفر می‌مانند. سفری از زندگی روزمره به سوی احساس و اندیشه، به سوی زیبایی و از همه مهم‌تر به سوی گفتگوی تمدن‌ها، فرهنگ‌ها و اندیشه‌های مختلف و متفاوت با یکدیگر. مجسمه‌ها می‌توانند بیانگر یک اندیشه، فرهنگ یا تمدن باشد. فرهنگ و اندیشه‌ای که گاهی اوقات از قرن‌های گذشته با انسان سخن می‌گوید.