در دوره هخامنشی از ترکیب دو پیکره شیر، گاو نر یا جانورانی نظیر آن، که از پشت به یکدیگر چسبیده بودند، سرستون‌هایی ساخته شده که در نوع خود کم‌نظیر است. به طور کلی در این دوره هنر پیکرتراشی و ایجاد نقوش برجسته روی سنگ در خدمت معماری بوده و این سرستون‌ها با ارتفاع زیاد علاوه بر ایجاد ابهت امپراطوری هخامنشی، محلی برای قرارگیری تیرهای سقفی نیز بوده‌اند. ارتفاع این تندیس در حدود 17 سانتی‌متر، وزن آن کمتر از 1 کیلوگرم و جنس آن از فایبرگلاس است. کارگاه «تندیس و پیکره‌سازی شهریار» این تندیس را با الهام از نقش شیر غرنده بر سر‌ستون‌های دوره هخامنشی ساخته است. مجسمه‌ها می‌توانند از هر جنسی باشند، می‌توانند در هر اندازه و شکلی باشند، پیچیده یا ساده باشند. اما به طور قطع هر کدام پیامی برایمان دارند. می‎توانند قهرمان‌های اساطیری باشند که در داستان‌ها اسمشان را شنیده‌ایم، یا می‌توانند شکل‌های ساده هندسی باشند. می‌توانند پیکره شاعر محبوبی بر سر میدان شلوغ شهر باشند، یا حتی پرنده‌ سفالی روی طاقچه. مجسمه‌ها مثل سفر می‌مانند. سفری از زندگی روزمره به سوی احساس و اندیشه، به سوی زیبایی و از همه مهم‌تر به سوی گفتگوی تمدن‌ها، فرهنگ‌ها و اندیشه‌های مختلف و متفاوت با یکدیگر. مجسمه‌ها می‌توانند بیانگر یک اندیشه، فرهنگ یا تمدن باشد. فرهنگ و اندیشه‌ای که گاهی اوقات از قرن‌های گذشته با انسان سخن می‌گوید.