مجسمه شاهزاده اشکانی که از شهر ایذه به دست آمده، بزرگترین تندیس فلزی در تمامی دوره‌های تاریخ ایران به شمار می‌رود و در موزه ایران باستان نگهداری می‌شود. مجسمه از جنس برنز و کاملا ایستا است. روی صورتش ریش نسبتا کوتاه و سبیل‌های بلندی دیده می‌شود. موهایش نسبتا بلند هستند و به وسیله یک نوار بر پیشانی محکم شده‌اند. چشم‌هایی بزرگ و گیرا دارد و یک گردنبند بر گردنش دیده می‌شود. اندامی ورزیده دارد و شانه‌هایش پهن است. به طور کلی جزییات چهره، حالت قرارگیری و اندام منحصر به فرد او، یک جنگجوی ماهر اشکانی را مجسم می‌کند. یکی از دست‌های مجسمه به طور کامل قطع شده و دست دیگر به صورت نیمه است. این تندیس با الهام از مجسمه شاهزاده اشکانی مربوط به 150 سال قبل از میلاد ساخته شده است. ارتفاع آن 42 سانتی‌متر و وزنی کمتر از یک و نیم کیلوگرم دارد . جنس آن از پلی‌استر است و در کارگاه «تندیس و پیکره‌سازی شهریار» ساخته شده است. مجسمه‌ها می توانند از هر جنسی باشند، می‌توانند در هر اندازه و شکلی باشند، پیچیده یا ساده باشند. اما به طور قطع هر‌کدام پیامی برایمان دارند. می‎توانند قهرمان‌های اساطیری باشند که در داستان‌ها اسمشان را شنیده‌ایم، یا می‌توانند شکل‌های ساده هندسی باشند. می‌توانند پیکره شاعر محبوبی بر سر میدان شلوغ شهر باشند، یا حتی پرنده‌ سفالی روی طاقچه. مجسمه‌ها مثل سفر می‌مانند. سفری از زندگی روزمره به سوی احساس و اندیشه، به سوی زیبایی و از همه مهم‌تر به سوی گفتگوی تمدن‌ها، فرهنگ‌ها و اندیشه‌های مختلف و متفاوت با یکدیگر. مجسمه‌ها می‌توانند بیانگر یک اندیشه، فرهنگ یا تمدن باشد. فرهنگ و اندیشه‌ای که گاهی اوقات از قرن‌های گذشته با انسان سخن می‌گوید.