در دوره هخامنشی به صورت‌ها و شکل‌های مختلفی از موجودات تلفیقی بر‌می‌خوریم. در ایران این موجودات افسانه‌ای نماد نگهبان، محافظ معابد و کاخ‌های حکومتی بودند. شیر یا گاو بالدار که به آن لاماسو می‌گویند؛ یک خدای محافظ است. لاماسو موجودی است افسانه‌ای در تاریخ ایران باستان که متشکل از چهار موجود واقعی می‌باشد و برترین مزیت‌های این موجودات را در خود دارد؛ سر انسان، بدن گاو، پاهای شیر، بال‌های عقاب. سر این موجود نشان از قدرت تفکر و تصمیم‌گیری، بدن گاو نشان از برکت و قدرت، پاهای شیر نماد از صلابت و قدرت و بال‌های عقاب نماد بلند پروازی و در اوج بودن است. ارتفاع تندیس شیر بالدار 17 سانتی‌متر، وزن آن حدود یک کیلوگرم و جنس آن از فایبرگلاس است. این تندیس در کارگاه «تندیس و پیکره‌سازی شهریار» ساخته شده است که یک لاماسو را به صورت خوابیده نشان‌ می‌دهد. مجسمه‌ها می توانند از هر جنسی باشند، می‌توانند در هر اندازه و شکلی باشند، پیچیده یا ساده باشند. اما به طور قطع هر‌کدام پیامی برایمان دارند. می‎توانند قهرمان‌های اساطیری باشند که در داستان‌ها اسمشان را شنیده‌ایم، یا می‌توانند شکل‌های ساده هندسی باشند. می‌توانند پیکره شاعر محبوبی بر سر میدان شلوغ شهر باشند، یا حتی پرنده‌ سفالی روی طاقچه. مجسمه‌ها مثل سفر می‌مانند. سفری از زندگی روزمره به سوی احساس و اندیشه، به سوی زیبایی و از همه مهم‌تر به سوی گفتگوی تمدن‌ها، فرهنگ‌ها و اندیشه‌های مختلف و متفاوت با یکدیگر. مجسمه‌ها می‌توانند بیانگر یک اندیشه، فرهنگ یا تمدن باشد. فرهنگ و اندیشه‌ای که گاهی اوقات از قرن‌های گذشته با انسان سخن می‌گوید.