حافظ

معروف به لسان‌الغیب، ترجمان الاسرار ، لسان‌العرفا وناظم‌الاولیا شاعر بزرگ سدهٔ هشتم ایران تندیس حافظ گروه یادمان

(برابر قرن چهاردهم میلادی) و یکی از سخنوران نامی جهان است. بیش‌تر شعرهای او غزل هستند

که به غزلیات حافظ شهرت دارند. گرایش حافظ به شیوهٔ سخن‌پردازی

خواجوی کرمانی و شباهت شیوهٔ سخنش با او مشهور است.

او از مهم‌ترین تأثیرگذاران بر شاعران پس از خود شناخته می‌شود.

در قرون هجدهم و نوزدهم اشعار او به زبان‌های اروپایی ترجمه شد

و نام او به گونه‌ای به محافل ادبی جهان غرب نیز راه یافت. هرساله در تاریخ ۲۰ مهرماه مراسم بزرگ‌داشت حافظ

در محل آرامگاه او در شیراز با حضور پژوهشگران ایرانی و خارجی برگزار می‌شود.

مطابق تقویم رسمی ایران این روز روز بزرگ‌داشت حافظ نامیده شده است.

آرامگاه حافظ در شهر شیراز و در منطقهٔ حافظیّه در فضایی آکنده از عطر

و زیبایی گل‌های جان‌پرور، درآمیخته با شور اشعار خواجه، واقع شده‌است.

امروزه این مکان یکی از جاذبه‌های مهمّ گردشگری به شمار می‌رود

و بسیاری از مشتاقان شعر و اندیشه حافظ را از اطراف جهان به این مکان می‌کشاند.

در زبان اغلب مردم ایران، رفتن به حافظیّه معادل با زیارت آرامگاه حافظ گردیده‌است.

اصطلاح زیارت که بیشتر برای اماکن مقدّسی نظیر کعبه و بارگاه امامان به‌کار می‌رود،

به‌خوبی نشان‌گر آن است که حافظ چه چهرهٔ مقدّسی نزد ایرانیان دارد.

برخی از معتقدان به آیین‌های مذهبی و اسلامی، رفتن به آرامگاه او را با آداب و رسوم مذهبی همراه می‌کنند.

از جمله با وضو به آنجا می‌روند و در کنار آرامگاه حافظ به نشان احترام، کفش خود را از پای بیرون می‌آورند.

سایر دل‌باختگان حافظ نیز به این مکان به‌عنوان سمبلی از عشق راستین و نمادی از رندی عارفانه با دیدهٔ احترام می‌نگرند.